Laudamuco señor de ningures

Esta obra de Roberto Vidal Bolaño,Laudamuco, señor de ningures, foi publicada pola Editorial Pico Sacro en Compostela, no ano 1977. (Pandigada traxicómica do servo e o señor). O vídeo amosa un anaco da representación da obra polo CDG. O texto quere ser un intento de análise das estruturas de poder e dos seus resotes esenciais, feito non só dende a perspectiva de quen o detenta, senón e sobre todo, dende a de aqueles que o manteñen. Neste senso, o texto aborda como unha das características desas relacións de poder as connotacións mítico-relixiosas nas que este se arroupa e os supostos valores morais (a fidelidade, o espírito de servizo, o servilismo, etc.) que fan posible a súa existencia. A relación servo-señor que o texto presenta dase no intre no qeu xa non semellan existir razóns que puidesen facer xustificable a necesidade de seguila mantendo. Un rei é destronado e condeado a morte, a revolución popular ten trunfado e non obstante o seu servo máis fidel segue con el, servíndoo aínda, porque para el e por enriba de todo, segue sendo "O Rei". A situación límite presentada no texto faille adquirir a este un carácter grotesco, case que choqueiro, que a montaxe quixo potenciar, tencionando que os personaxes adquirisen unha dimensión degradante, grotesca e distorsionada, esfeluxando as súas características esenciais para facelas máis recoñecibles. A obra traballouse na aula cos alumnos de 4º de ESO/PDC, analizando os diferentes aspectos que se reflicten na reseña anterior, así coma outras actividades relativas ao autor ao que este ano se lle dedican as Letras Galegas.