2012/12/26
2012/12/21
O Apalpador
Con este vídeo da nosa compañeira Cristina Corral, queremos desexarvos un Bo Nadal e un Feliz Ano Novo 2013.
Video coa canción adicada a O Apalpador, personaxe tradicional galego que o 31 de decembro baixa das montañas de O Caurel para deixarlle castañas e agasallos ós nenos e nenas de Galicia. O personaxe deste vídeo está inspirado nas ilustraciones que del fixo Leandro Lamas.
Música orixinal: Javier Prado Espiñeira.
Letra: Cristina Corral Soilán
Exteriores gravados en Os Alargos (San Martín de Guillar) e Lugo.
O noso agradecemento ó gaiteiro Roi Adrio, ó castañeiro da Costa da Morte e ás tendas Triskel e At
Reflexións sobre un libro
Ana Naya |
LA TREGUA
La gente,
habitualmente, aconseja libros, pero no saben cuál es el motivo por el que los
aconsejan realmente. Se escudan en que les han gustado, pero eso a mí,
personalmente, no me es de gran ayuda.
Debo
confesar que no soy una adicta a la lectura, y que sólo leo cuando es
obligatorio hacerlo, pero ahora sé que hago mal, puesto que a principios de
curso mi profesora de lengua castellana y literatura me mandó leer el libro que
lleva por título La tregua, de Mario Benedetti. Comencé a leerlo, sin mucho
interés al principio, pero a medida que iba leyendo me sumergía más y más en la
lectura, de tal manera que comparaba situaciones de mi vida con el argumento
del libro.
Al acabar,
fue cuando me di cuenta que está mal no buscar libros de lectura por uno mismo,
puesto que si mi profesora no me hubiese puesto este libro como lectura
obligatoria no me hubiesen embrujado las palabras que Benedetti fue redactando algún día en algún
lugar del mundo.
Debo
confesar que con este libro he reído y he llorado, pero sobre todo he
reflexionado como nunca antes un libro me pudo hacer reflexionar, y creo que
eso es lo que hace merecedor a los libros de llevar el título de mejor obra
literaria. Mi reflexión no solo ha sido sobre aspectos cotidianos, sino también sobre aspectos imprescindibles que a
lo largo de la vida iremos encontrando en nuestro arduo camino. No sé si eso es
lo que el escritor uruguayo ha pretendido al escribir esta maravillosa obra,
pero conmigo lo ha conseguido, por lo tanto lo felicito, y no sólo lo felicito,
sino que además se lo agradezco.
Ana Naya, 4º de ESO
2012/12/15
Por que nos enganchan as redes sociais
2012/12/06
Estatuto de Galicia, 6 de decembro de 2012
O Estatuto de Autonomía de Galicia, é a norma institucional básica de Galicia.
No marco da Constitución española
de 1978, o Estatuto de Galicia, recoñece a esta comunidade autónoma a súa
condición de nacionalidade histórica.
Lei Orgánica 1/1981, de 6 de abril, que regula o Estatuto de Autonomía de
Galicia, e publicado no BOE o 28 de abril e no DOG nº 24 de outubro.
Facendo un pouco de historia...
O 6 de decembro é, segundo o calendario de días festivos
vixente en todo o Estado, o Día da Constitución, e nel conmemoráse o referendo
da Carta Magna española, celebrado nese día en 1978. Corenta e sete anos antes en Galicia celebrouse
outra 'constitución', menos lembrada na actualidade pero de importancia para o
país dada a súa influencia, por exemplo, na loita polo Estatuto de Autonomía de
1936, base para o acceso ao réxime autonómico posterior ao franquismo. Esta 'constitución' foi a do Partido
Galeguista (PG) que, convocada como "VII Asambreia do nacionalismo"
tiña como obxectivo fundamental, segundo deixou escrito Alexandre Bóveda, a
"unificación da laboura galeguista en toda Galiza".
A
miña Patria natural é a Galiza. Ámoa fervorosamente. Endexamais a
traizoaría, aínda que se me concedesen séculos para vivir. Adóroa até
máis alá da miña morte (...) Fixen canto puiden pola Galiza e máis faría
se puidese. Se non podo, até gostaría de morrer pola miña Patria.
Alexandre Bóveda
Vía Agrupación Cultural Alexandre Bóveda
2012/12/02
A nosa historia en 2 minutos
Presentámosvos este vídeo excepcional feito por un alumno de Secundaria. O acompasamento de música e imaxes é perfecto. Así mesmo, reparade na súa estructura circular.
Vía A Profa.
Vía A Profa.
2012/12/01
Non desconectes ... !
Nesta sociedade avanzada do século XXI a excesiva conexión á tecnoloxía de última xeración fainos desconectar da realidade máis próxima e cotiá e mesmo nos impide gozar do que nos rodea.
2012/11/29
A lectura é fantástica ...
Hoxe estivo no noso Instituto o escritor Joan Manuel Gisbert, referente indiscutible da literatura infantil e xuvenil . Gisbert ten no seu currículo abondosos Premios, entre o que destaca o “Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil”.
As obras das que falamos foron as lidas polos alumnos de 2º de ESO, é dicir, Escenarios fantásticos e Cinco contos sobre Velázquez. Hai que salientar a interacción que se produciu entre os alumnos e o escritor que se amosou moi cercano e moi ameno.
Unha actividade didáctica estupenda, na que ao final un alumno leulle ao autor a seguinte historia feita por eles, logo de ter traballado na aula os devanditos libros:
HISTORIA BASADA EN “OS BORRACHOS”, DE VELÁZQUEZ
Parece mentira pero estos días de puertas abiertas ¡que sólo se queda uno después! Y la noche puede hacerse tan larga …Menos mal que puedo pasarme un ratito con la peña del botellón, que ya llevamos unos días de confraternización ¿verdad, colegas? Lo que nunca entendí es que estéis todos tan abrigaditos y tengáis ahí en el medio a ese tío tan cachondo casi en pelotas…Pero, bueno, seguro que ya se ha puesto hasta las orejas de carburante…. ¡salud, amigo! Olé los tipos que se atreven con el estritís, sin gimnasio ni playa…Al natural de verdad. Porque así tan blancurrio y con esa pancita…y esas flores de mariposón…ya hace falta valor ¡hip!
Pero parece que ya me estoy yo también calentando. Turururu…iiiah. Fuera gorra y fuera chaquetilla. Ya veréis todos que michelines tan bien puestos los del Facundo…Ay, caray, ¿ya he vaciado la petaca? ¡Sus!, no os mováis, leñe, que sois un cuadro…o no? Que me parece que la sombra esa de la izquierda ha parido algo, que veo muchas más. ..¡¡¡Os he dicho que quietos y se sienten, coño, que a mí no me toman el pelo unas monas pintadas aunque sean de Velázquez!!! …¿Pero no me están cogiendo la chaqueta y la gorra los jodíos? Hartitos debéis de estar de quedaros ahí quietos parados... Pero, ojito, que el Facundo no va a consentir que nadie ni borracho ni sereno le quite el uniforme…a menos que se trate de una señora…¿Hay alguna señora por ahí? ¿Sí? Pero si esto era una juerga de tíos solos... ¿Cómo te has colado aquí, guapa? Anda, quítate el gorrito para que te vea bien ese pelazo…No, nena, no, no juegues con pistolitas que es peligroso…Mira, mira, te la cambio por la petaca, que aún tiene algo de jarabe … ¿ves? Toma un poquillo, anda, sé buena…así…con esos morritos que da gloria verlos….bueno, cuando te depiles ese bigote…Hip! Perdona, ricura, ha sido sin querer, ya verás cómo no es nada…Pero no te vayas, que la noche es joven. Total por un cortecito…Quédate, que también les dejo a tus amigos. ¡Volveeed…!
…Vaya no hay manera... ¡Gente joven! ¡siempre de movida! ¡ay, qué envidia! ¡si yo estuviera en mis buenos tiempos cuando iba a la disco…y tenía a las titis embelesadas con mis piruetas…Caray, como se me ha puesto el cuerpo golfo. Mirad qué chulada, mirad…
…¿No me podéis echar una manita? ¿no? ¡qué cocidos estáis, diablo!
…Pues perdonad que no me levante…zzzzzzz
2012/11/24
25 de novembro. Día Internacional da Loita contra a violencia de xénero
Con obxecto de conmemorar o Día contra a Violencia de Xénero, traballamos nas aulas diferentes actividades de opinión e de narración cos alumnos. Deste xeito damos a coñecer algunhas delas, tendo en conta que as propostas eran as seguintes: a) Texto de opinión b) Texto desde o punto de vista da muller maltratada. c) Texto desde o punto de vista dos fillos. d) Texto desde o punto do vista do maltratador. e) Texto desde o punto de vista da sociedade. Por suposto, queremos deste xeito con estas propostas didácticas unirnos ás protestas contra esta violencia que está a ser un azote para moitas mulleres.
¿Acaso tengo yo la
culpa?
Papá
y mamá gritan. Es normal, siempre lo hacen.
Hago
lo que ellos me mandan, pero aún así alzan sus voces tan alto que siento que la
culpa es mía. Y lo es. Realmente tiene que serlo porque cada vez que ellos
gritan me mandan a mi cuarto. Allí los escucho hasta que se callan. Pero hay
veces que no se callan. Y mamá llora y llora, pero no puedo salir porque si no…
porque si no papá me pega.
Una
vez me armé de valor y fui al salón. Allí estaban los dos. Mamá lloraba y le
decía que ella quería a aquel bebé. Papá sólo repetía que la culpa la había
tenido ella. Yo no entendía que querían decir, pero, como mamá, yo también
empecé a llorar, entonces él me escuchó. Me agarró del brazo y me zarandeó. Recuerdo
las palabras de mamá: “No descargues con la niña, la culpa la tienes solamente
tú”
Entonces
comprendí que quizás no era mi culpa, que realmente no había hecho nada malo,
pero, ¿entonces por qué gritan?
No
me gusta que mamá llore. A veces tiene heridas de esas que yo me hago en el
parque cuando el tobogán quema, ¿por qué las tiene si a ella no le gusta
tirarse por el tobogán?
Pero
ahora mamá ya no llora, porque hemos venido a vivir una temporada a casa de la
tía Claudia. Tampoco tiene ya esas heridas. Pero, ¿y papá? ¿Dónde está papá?
Por Ana Naya, Silvia Varela, Teresa López, 4º ESO
Mi vida ya no tiene sentido.
Por Ana Naya, Silvia Varela, Teresa López, 4º ESO
Mi vida ya no tiene sentido.
Esto es una rutina en la que me he metido y no le veo salida. Ya no
pienso. Ya no siento. Ya no soy YO. Necesito huir. No merezco mi tortura. ¿Qué
hice yo? Me siento en mi propia cárcel. Sus palabras me queman. Sus manos me destrozan.
Estoy desesperada. Nadie parece verlo. Tienen que verlo. Quizás lo ignoran. No
entiendo nada, pero el abismo está ahí.
Por Sara Canle, Candela Costa, Sandra Campos,4ºESO
2012/11/22
Todo o que queiras
El vídeo que vais a ver está realizado por una alumna de 4º de ESO/PDC. Primero se trabajó la narración y a continuación se hizo una propuesta de actividad. Consistía en buscar en una canción una historia que recogiera las características del género narrativo, haciendo las variaciones pertinentes. Aquí podéis ver el resultado de la historia, cuyo final no deja de tener una cierta ironía.
2012/11/20
Día Universal del Niño
Hoy veinte de noviembre se celebra El Día Mundial de la Infancia. Desde aquí queremos poner de manifiesto las injusticias que se cometen diariamente con los más desfavorecidos, las criaturas. Lanzamos un grito de esperanza a la vez que de denuncia para que esta situación no se prolongue más en el tiempo.
Las violaciones continuadas de sus derechos, su llanto, su hambruna, su triste faz, sus ojos vidriados, no nos pueden seguir dejando en la indiferencia. Que sepáis que siempre habrá alguien que abra puertas a LA ILUSIÓN.
Vía www.cuervoblanco.com/Mafalda/maf.
2012/11/19
2012/10/14
La llamada que cambió su vida
Érase una
vez una familia de cuatro personas, bueno el hermano no cuenta porque estaba en
Londres. La niña se llamaba Paula, era alta, de ojos verdes y muy buena, aunque
un poco pesada. El padre se llamaba José aunque lo llamaban Pepe; en realidad
no era su padre, era la pareja de su madre, pero ella lo quería igual porque el
la había criado; era alto, de pelo gris, ojos verdes y muy bueno aunque muy
desordenado. La madre se llamaba Paula como la niña, era alta, rubia y de ojos
marrones. Paula vivía en Sada con su madre. Un día se quedó a dormir en casa de su “tía”(lo
pongo entre comillas porque en realidad no era su tía era una muy buena amiga
de su madre) y al día siguiente sus padres irían a recogerla y se quedarían a
comer. Habían quedado para comer a las dos de la tarde y ya eran y cuarto. Como
no eran muy puntuales, no se preocuparon.
A las
tres tuvieron una llamada, la llamada que cambiaría su vida: la llamaban del
hospital, sus padres habían muerto en un accidente de coche. Paula lloró y
lloró todo lo que pudo. Se quedó a vivir en casa de su tía.
Pasados unos meses empezó a decir que veía a su padre en
alucinaciones; por ejemplo, ella estaba sentada en el sillón y decía que
hablaba con él, aunque sólo se oía su voz. La llevaron a todos los médicos, y
ella seguía igual. Al final, como su tía
había muerto, la metieron en un internado de monjas y pasados diez años, el día
que la niña salía al fin del internado encontró una foto en la que estaban su
tía y sus padres, muchos años después que hubiesen muerto, y en la parte de
atrás ponía:”Tranquila, Paula, somos felices”.
Lula, 2ª de ESO.
Lula, 2ª de ESO.
2012/10/07
Corazón de arena
Hace tiempo, mucho tiempo en donde la arena es blanca, el mar azul y el
viento sopla con fuerza dos enamorados dibujaron un corazón. Ese corazón,
representaba el amor mutuo que se tenían y, aunque sabían que las olas se
llevarían su dibujo, se contentaban con saber que esa arena llegaría a
lugares lejanos que algún día ellos visitarían. Sin pensarlo dos veces se
sentaron bajo la sombra de una palmera para contemplar como aquella pequeña
muestra de cariño se difuminaba con el roce del agua.
Vieron pasar las horas mientras el sol se ocultaba bajo la línea del
horizonte e imaginaban a qué recónditos lugares iría su corazón de arena,
quizás a una playa desierta de Indonesia o a una bahía del sur de Malta ... No
lo sabían, pero no le daban importancia puesto que fuese a donde fuese tarde o
temprano llegaría a su destino . Tras la puesta de sol, el cielo se llenó de
innumerables estrellas y una enorme luna llena.
Sin duda, una noche preciosa. Acurrucados bajo aquella hermosa palmera
se quedaron adormecidos, jurando que algún día buscarían su corazón perdido.
Pasado el tiempo, divisaron el astro sol que se bañaba en el océano y su
rostro dibujaba un enorme corazón. Tres hermosas caracolas les anunciaron el
prodigio.
Eva. (2º de ESO)
Suscribirse a:
Entradas (Atom)